Chapter 7

Obudziłam się po jedenastej. Sofia wymknęła się na spotkanie z Sandro, co równoznaczne było z szybkim numerkiem, a Patricia odsypiała nocną posiadówę u Alexisa. Nie budziłam jej, nie miałam serca. Zrobiłam sobie śniadanie, a mianowicie kanapkę z czekoladą i czarną kawę i rozsiadłam się na wygodnej kanapie przed telewizorem. Ciągle nie mogłam otrząsnąć się z pocałunku, który zaserwował mi Marc. Wyglądało na to, że się spotykamy, ale nie byliśmy jeszcze razem na poważnie. Kilka nieformalnych spotkań, kilka pocałunków… nic specjalnego. Jasne! Dla mnie to było aż za wiele, a głowa promieniowała mi z natłoku myśli.

Umyłam kubek w kuchni i wzięłam się za sprzątanie. Ciotka zostawiła po sobie trochę bałaganu, bo spieszyła się na randkę i rozrzucała wszędzie swoje rzeczy. Pozbierałam wszystko, pozamiatałam nawet podłogę i przetarłam kurze w salonie. Chciałam się jej jakoś odwdzięczyć za to, że przygarnęła nas pod swój dach, nie żądając żadnych pieniędzy.

Zastanawiał mnie fakt, że nie otrzymałam jeszcze żadnego telefonu od mamy lub taty. Wiedziałam dobrze, że zaangażowani byli całym ciałem i duszą w przygotowania weselne, ale Marta wyszła za mąż tydzień temu i mogliby się już dawno zorientować, że ich druga córka gdzieś zniknęła.

Z rozmyślań wyrwał mnie głos Patricii, która skarżyła się na ból głowy.

- Trzeba było więcej pić. – zaśmiałam się i podałam jej butelkę wody, która stała na szafce przy telewizorze. – Jak się wczoraj bawiłaś?

- Było świetnie. Następnym razem musisz ze mną iść! Ta atmosfera, która tam panowała… była nie do opisania! Pierwszy raz byłam na stadionie, a Camp Nou… powalił mnie na łopatki!

- Strasznie się cieszę, że Ci się podobało.

- Szkoda, że Cię nie było. Trochę się nudziłam i nie miałam z kim się emocjonować. – westchnęła opadając na kanapę. – Marc był zawiedziony.

- Widziałaś go przed meczem?

- Ogólnie to miałam problem z wejściem, bo ochrona stwierdziła, że moje bilety są nieważne czy coś takiego. Zadzwoniłam do Alexisa i ten wyszedł po mnie… wywołując pisk i wrzawę kibiców… zabrał mnie na chwilę do ich szatni i powiem Ci, że to był najlepszy widok jaki kiedykolwiek widziałam! Mnóstwo facetów owiniętych tylko w ręczniki, albo w bokserkach… i na mój widok wcale się nie krępowali!

- Przywykli do takich odwiedzin. Ale powiedz Ty mi… chyba nie powinnaś wchodzić przed meczem i ich rozpraszać, no nie?

- No i dlatego byłam tam tylko z minutkę, ale widoki zapamiętam na wieki wieków. – uśmiechnęła się szeroko. – Alexis dał mi przepustkę i poprosił kogoś z obsługi by mnie zaprowadzili na miejsce.

- Dobry z niego chłopak. – powiedziałam. – Ja natomiast miałam mnóstwo pracy. Do jedenastej byłam na nogach. Wiesz ile par było na randkach? Nie wiedziałam, że wszyscy uparli się na tę jedną knajpę…

- Mówiąc o randkach i randkowiczach… Marc się odzywał? – poruszała znacząco brwiami.

- Nie. Od wczoraj, a w sumie od dzisiaj nie pisał nic…

- Wystarczył soczysty buziak na dobranoc! – zaśmiała się głośno, za co spiorunowałam ją spojrzeniem. – No co? Jesteście już parą? O niczym mi nie mówisz!

- Bo nie ma o czym. Jasne? Sama nie wiem co mam o tym wszystkim myśleć. Jak go widzę to uginają mi się kolana, ale to wszystko działa się zdecydowanie za szybko.

- Będziesz miała czas by to sobie wszystko przemyśleć, bo chłopcy jadą na mecz wyjazdowy do Chin i nie będzie ich pięć dni.

- Nie wiedziałam. A przecież widziałam się z nimi wczoraj i nic mi nie powiedzieli…

- Byli całkowicie pochłonięci wczorajszym meczem. Ja dowiedziałam się tego od Sofii, która jedzie z nimi.

Wzruszyłam jedynie ramionami i wróciłam do pracy. Otworzyłam drzwi balkonowe, by do pomieszczenia wpadło trochę świeżego powietrza i wróciłam do kuchni. Umyłam blaty i kuchenkę, a później stół. Kiedy wszystko lśniło mogłam z czystym sumieniem usiąść na kanapie obok Patricii. Sofia dołączyła do nas pół godziny później opowiadając o swoim spotkaniu z przełożonym.

- Nie sądzisz, że powinnaś to zakończyć? Przecież on nie rozwiedzie się ze swoją żoną. – powiedziałam od razu w reakcji na jej zachwalania i wzdychania nad kochankiem.

- Florence! – pisnęła Pat. – Nie bądź taka okrutna! Twoja ciocia jest szczęśliwa!

- Szczęśliwa? – powtórzyłam po niej. – Ten związek nie ma szans i musisz się z tym pogodzić. Sandro ma żonę i dzieci… spotyka się z Tobą i na pewno jest dla Ciebie dobry, ale na tym to się wszystko kończy. Kiedy się rozstajecie Ty wracasz do nas, a on do rodziny.

Sofia spoglądała na mnie oczami pełnymi łez. Miałam wrażenie, że lada moment wybuchnie głośnym szlochem, ale tak się nie stało.

- Flo, dziękuję że przypomniałaś mi w jakiej sytuacji się znajduję. Uwierz, że nie zdawałam sobie z tego sprawy. – zakpiła chrypiącym głosem. – Jadę w poniedziałek do Chin z moim pracodawcą i całą drużyną. Mamy pokoje obok siebie i dziwnym zbiegiem okoliczności będę częstszym gościem właśnie u niego.

Wstała i ostentacyjnie wyszła. Było mi głupio, ale nie chciałam dopuścić do tego by cierpiała przez tego mężczyznę. Przeprosiłam ją chwilę później, ale widziałam dobrze, że miała mnie serdecznie dość. Od zawsze byłam realistką i chciałam zarażać tym poglądem wszystkich naokoło. Niektórzy jednak starali się patrzeć na świat poprzez różowe okulary, a tego nie mogłam znieść. Byli według mnie naiwni, ale tak się podobno dzieje kiedy jest się zakochanym.

Pat była na mnie zła za to co powiedziałam ciotce. Ona również uważała, że Sof da sobie świetnie radę i skoro zależy jej na Sandro, to niech się z nim spotyka. Machnęłam ręką na jej słowa. Ja tylko chciałam żeby wszyscy byli szczęśliwi.

Wieczorem przyjechał po nas Marc. Przygotowałam się na szczęście wystarczająco wcześniej, by nie otworzyć mu drzwi w szlafroku. Założyłam beżową rozkloszowaną sukienkę na ramiączkach i pudrowe szpilki. Włosy upięłam w niesfornego koczka i z makijażem pomogła mi ciotka. Nadal była na mnie obrażona, ale nie potrafiła mi odmówić przysługi. Patricia założyła miętową obcisłą sukienkę i beżowe szpilki. Wyglądała jak milion dolarów i doskonale sobie zdawała z tego sprawę.

Miałam wrażenie, że Marc był jakiś dziwny. Może to tylko moje dziwne urojenia, ale przywitał mnie buziakiem w policzek i markotnym wyrazem twarzy. Miał na sobie czarną koszulę wpuszczoną w drogie dżinsy i wywiniętą w rękawach do łokci i granatowe trampki. Oczywiście wyglądał zabójczo, ale on zawsze tak wyglądał. Nie było okazji kiedy mogłabym stwierdzić z czystym sumieniem, że przydałby mu się stylista albo co najmniej zmiana butiku. Zawsze wyglądał perfekcyjnie.

- Co tam, Sof? – brunet zwrócił się do ciotki, która obserwowała bacznie jak Patricia poprawia makijaż, który ona jej zrobiła kilka minut wcześniej.

- Wszystko w porządku. – posłała mu szeroki uśmiech. – Podekscytowany wyjazdem do Chin? Bo ja nie mogę się wprost doczekać!

- No właśnie nie za bardzo. Wolałbym zostać w Barcelonie. – posłał mi krótkie spojrzenie.

- A, no tak. – pokiwała jedynie głową ciocia. – Pięć dni szybko zleci i będziemy z powrotem w szarej barcelońskiej rzeczywistości.

Wymieniłam się z nią spojrzeniem i ponagliłam Patricię, która guzdrała się i biegała tam i z powrotem. Zeszliśmy po schodach przed kamienicę i wsiedliśmy do samochodu Marc’a. Blondynka zajęła miejsce z tyłu co było jej ingerencją w sytuację pomiędzy mną, a piłkarzem. Przez całą drogę milczeliśmy i słuchaliśmy piosenek, które akurat leciały w radio.

Jak się okazało impreza miała odbyć się w jego domu, więc pewnie dlatego był taki zestresowany. Na miejscu porządku pilnował niezawodny Alexis i Sergi Roberto. Reszta była już w szampańskich nastrojach. Alkohol oczywiście lał się strumieniami, ale mnie bardziej interesowało zwiedzanie domu Marc’a niż zabawa. Sam właściciel postanowił mnie po nim oprowadzić.

Wyszliśmy po krętych schodach na górę i wreszcie poczułam jego usta na moich. Czekałam na to przez cały dzień! Niby wszyscy wiedzieli, że ja i Marc ze sobą „kręcimy”, ale nie chciałam się całować przy nich. Czułabym się zawstydzona, bo nie przywykłam do publicznego okazywania czułości.

Marc pokazał mi swoją sypialnię, którą okupywał mały piesek leżący na jego łóżku. Okazało się, że to Nina, suczka, którą zamknął przed Thiago. Podobno piłkarz zamęcza ją na śmierć przy każdej okazji, a psinka nie lubi imprez. Zdecydowanie lubi leżeć na łóżku swojego właściciela i uciąć sobie drzemkę. Rozpieszczony pies? To mało powiedziane.

Na ścianie wisiały duże obrany, mnóstwo zdjęć i ramek, które harmonijnie ze sobą współgrały. Wytłumaczył mi, że jego mama zajmuje się dekoracją wnętrz i zajęła się jego domem osobiście, co wcale mnie nie zdziwiło.

- Kiedy wylatujecie do Chin? – zapytałam oglądając zdjęcia jego rodziny, które stały w ramkach na ozdobnej komodzie z drugiej strony pokoju.

- W poniedziałek rano. – objął mnie od tyłu i pocałował w szyję. – Miałem plany na ten tydzień, chciałem Cię zabrać za miasto, trochę pozwiedzać… Sandro wymyślił mecz i musimy lecieć.

Odwróciłam się do niego przodem i oparłam o komodę za mną. Uśmiechnęłam się i złapałam go ręką za szyję. Marc złożył na moich ustach długi pocałunek.

- Nadrobimy wszystko po Twoim powrocie. – uśmiechnął się delikatnie i dotknął nosem mój policzek. Wszystko było takie nierealne. Planowałam z nim przyszłość, a wiedziałam dobrze, że w obecnej sytuacji najlepszym rozwiązaniem byłoby życie chwilą. Byłam przekonana, że nic nie trwa wiecznie i wkrótce sielanka może przerodzić się w koszmar. Tak się właśnie wychowałam, na wzlotach i upadkach rodziców, ich firm. Myślenie, że jestem panem wszechświata było po prostu śmieszne. Im prędzej zrozumiałam, że świat nie powstał tylko i wyłącznie dla mnie, tym byłam zdrowsza.

Czas, który spędziłam w pokoju z Marc’iem na rozmowie był dosyć podejrzany dla Patricii, która weszła do jego pokoju bez pukania. Obstawiała, że zastanie nas w niezręcznej sytuacji, więc na wszelki wypadek zasłoniła oczy dłonią.

- Przepraszam… - było jej głupi, kiedy zdała sobie sprawę, że Marc siedzi na łóżku, a ja na fotelu z drugiej strony pokoju. – Dzwoniła Sofia. – zwróciła się do mnie. – Mówi, że to coś ważnego.

- Stało się coś? – podniosłam się momentalnie z miejsca. – Coś z nią?

- Nie, nie. Ustaliłam jedynie, że ciotka jest cała i zdrowa. Chodzi raczej o nas. – wymieniłyśmy się znaczącymi spojrzeniami.

- Dobra to jedziemy. – zadecydowałam z marszu.

- Podwieźć Was? – zwrócił się do mnie Marc, łapiąc mnie za rękę w drzwiach.

- Złapiemy taksówkę, a Ty pilnuj, żeby nie roznieśli Ci domu. – uśmiechnęłam się. Brunet dopilnował byśmy wsiadły do taksówki i wrócił z powrotem do domu.

Przez całą drogę powrotną byłam podenerwowana i nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. Dziwny telefon Sof, który Pat oceniła na zaskakująco przerażający i powiewający grozą.

Wbiegłam po schodach do mieszkania ciotki i ujrzałam w salonie znajomą mi postać.

- Tata?! – krzyknęłam ledwo łapiąc wdech. Siedział na kanapie, wyglądał jak zawsze, w idealnym garniturze, z doskonałą fryzurą i wyrachowaniem. Jego mina zdradzała jednak wszystko.

- Witam, Florence. – zaraz za mną do salonu wbiegła Pat, która na widok mojego ojca zaklęła pod nosem dając upust swojemu zdziwieniu. – Ciebie również dobrze widzieć, Patricio.

Usiadłyśmy naprzeciwko niego i z minami wyrażającymi więcej niż tysiąc słów czekałyśmy na to, aż zacznie na nas krzyczeć.

- Gdyby nie fakt, że wszyscy zajęci byliśmy organizacją ślubu Twojej siostry, to Twój wybryk potraktowany byłby jak zwykle. Ochrona sprowadziłaby Cię z lotniska, dostałabyś szlaban i po kłopocie. Jednak tym razem niewystarczająco Cię upilnowaliśmy i na chwilę spuściliśmy z Ciebie oko. Miałaś szansę, wykorzystałaś ją, gratuluję.

- Ale tato…

- Nie przerywaj mi jak mówię. – skarcił mnie wzrokiem. – Pobawiłaś się w niezależność i chyba wyszło Ci to uszami. Byłem w Twojej pracy i widziałem w jakich warunkach musiałaś pracować. Jestem pełen podziwu, bo w Stanach nawet nie weszłabyś do takiej knajpy na kawę.

- Amancio, daj im spokój. Są młode i chciały się wyszaleć. – wtrąciła się Sofia, która wreszcie wyszła z kuchni.

- Ty też mi nie przerywaj! – wrzasnął. – Nie obchodzi mnie ile masz lat, zawsze będę czuwać nad Twoim bezpieczeństwem. Opłaciłem Ci najlepszą szkołę w Stanach, którą rzuciłaś dla spontanicznego wyjazdu do Hiszpanii i po co? Ja się pytam po co? Dla tego piłkarza? To nie Twoja liga i lepiej o nim szybko zapomnij, bo więcej się z nim nie zobaczysz.

Spojrzałam na niego zaskoczona, później na Patricię, która siedziała z szeroko otworzonymi ustami, a potem na Sof. Dobrze wiedziała, że prędzej czy później do tego dojdzie.

- Masz godzinę, żeby się spakować. O 23:00 wylatujemy do domu. – zarządził.

- Ale tato?! – krzyknęłam wstając z miejsca.

- Chyba wyjątkowo jasno się wyraziłem. Pakuj się!

Krzyknęłam, że go nienawidzę, ale moje słowa jakoś specjalnie nie wywołały u niego wielkiego zainteresowania.

- A i żeby było jasne. Rozmawiałem z rodzicami Patricii. Ty też z nami lecisz. – zwrócił się do blondynki, która nadal nie mogła otrząsnąć się z wizyty mojego ojca.

Byłam wściekła. Czułam się jak więzień, którego złapano na ucieczce i z powrotem wsadzono do więzienia. Byłam dorosła, a traktowano mnie jak małe dziecko. Chciałam wreszcie poczuć się wolna i żyć bezstresowo. Miałam okazję przez jeden krótki tydzień. Znalazłam pracę, przyjaciół, Marc’a. Wszystko legło w gruzach i nie zapowiadało się, aby miało to się kiedyś odbudować. Nie z moim ojcem. A raczej dyktatorem.

*************************************************

Hej. Napisałam coś, bo nie chciałam urywać tej historii w nieokreślonym punkcie. Teraz jest już wiadome, że Florence wraca do domu, a jeżeli zdecyduję się na kontynuację to nie będę musiała nikogo wskrzeszać czy coś ;) Oczywiście myślę, że tutaj wrócę z nowymi rozdziałami, ale nie mam ich jeszcze napisanych, bo miałam wielkie zamieszanie. Zdałam poprawkę i jestem na drugim roku ;) Jeszcze tydzień wakacji i znów bieganina na zajęcia. Ok jakby były jakieś błędy to przepraszam, ale nie czytałam tego dwa razy. Po prostu pisałam i tak jakoś wyszło.

Pozdrawiam wszystkich serdecznie i do napisania!